Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Cees en Marion Taalman - Van land naar land door de hele wereld

8-6-2013


Cees Taalman heeft in zijn werkende leven, zeer veel gereisd en op vele plaatsen op deze wereld gewoond en gewerkt. Marion is vanuit Canada naar Nederland verhuisd, is Nederlands staatsburger (met een Canadees hart). Zijn vrouw Marion komt uit het kleine dorp South Porcupine, Ontario in Canada. Zowel Cees als Marion hebben een (para) medische achtergrond en elkaar op een medisch congres in Amerika ontmoet. Cees is geboren in Utrecht in 1949. Hij heeft een oudere zus en drie jongere broers. Marion komt uit een gezin met vier kinderen en is de jongste. Ze is geboren in 1944.

Marion: Na de middelbare school vloog ik uit naar Toronto. Daar heb ik mijn diploma voor verpleegkundige behaald, op dezelfde school als mijn twee oudere zusjes. Ik werkte in het ziekenhuis op de afdeling cardiologie en cardiovasculaire chiurgie en was binnen zes weken hoofd van de afdeling hart catheterisatie. Dat houdt onder andere in: hartcatheterisatie onderzoeken, dotteren, patiënten laat fietsen (inspannings ECG’s), hartfilmpjes maken, echos, pacemakers enzovoort. Dit deed ik tien jaar, Daarna ging ik de zakelijke wereld in als vertegenwoordigster voor producten uit de hartsector en gaf voorlichting over de producten. Dat was mijn specialisatie. Ik reisde van de westkust naar de oostkust  van Canada en alles er tussenin. Daar was ik mee bezig, toen ik naar een vergadering moest in New Jersey. Cees was daar ook. Hij werkte voor de Europese sectie van hetzelfde bedrijf in Hoevelaken NL, waar het hoofdkantoor was gevestigd. We werden goede vrienden en hebben een poosje een Trans - Atlantisch relatie gehad. We vlogen over en weer.  We wilden in 1992 beslissen, waar we gingen wonen -  Canada of Nederland – uiteindelijk werd het Nederland – Dronten.  Het eerste jaar heb ik de Nederlandse taal gestudeerd en daarna kreeg ik een baan bij een bedrijf in Nieuwegein, handelend in medische producten voor Amerikaanse bedrijven. 
Later begon ik  mijn eigen bedrijf: Marion Anderson Consultancy. Ik deed van alles: vertaal werk, Engelse les, en kwaliteitsmanagement in verband met de CE merkering voor bedrijven, handelend in, alweer, medische produkten. In 2008 moest ik wegens omstandigheden het bedrijf sluiten.

Cees: Ik was twaalf jaar, toen mijn vader stierf en leerde daardoor al snel zelfstandig te denken en te handelen. In mijn tienerjaren heb ik in twee bandjes gespeeld. Ik speelde  clarinet en saxofoon. De eerste band heette Kingston, en de tweede band heette ‘De winkeliers’, want we werden gesponsored door lokale middenstand.  Onze drummer heette trouwens Rob Winkel. (Toeval?).
Ik volgde de HBS in Utrecht, daarna begon ik te werken in een magazijn voor een groothandel in medische producten. Op advies van mijn werkgever ben ik de opleidig verpleegkunde en radiologisch laborant gaan doen. Tijdens die opleiding deed ik tevens een opleiding op de muziekschool. Met mede-studenten zin wij een Jazz cafe begonnen in een van de werven aan de Utrechtse oude  gracht. Dit is niet echt een groot succes geworden. De ruimte om te kunnen spelen was niet echt geschikt en zo’n vochtige ruimte was niet echt ideaal voor bijv. een piano. Dat was jammer.
Ik kreeg een contract voor vijf jaar om als productspecialist te gaan werken. Dit werd twee jaar in de binnendienst en vervolgens naar de buitendienst als vertegenwoordiger in Nederland. Daarna ging ik over naar een Zwitserse bedrijf dat gespecialiseerd was in de produktie en marketing van instrumentarium, dat gebruikt wordt voor vaat “dotteren”. Ik was verntwoordelijk voor de introduktie en implementatie van deze produkten in de Benelux, daarna in andere Europese landen. . Daardoor was ik weinig thuis. Ik ging van land naar land en was betrokken bij de ontwikkeling van nieuwe aan de “dotter techniek”gerelateerde produkten. Later werd mijn werkgebied uitgebreid met het midden-oosten en Japan.  Het hoofdkantoor werd gevestigd in the USA en tijdens een vergadering ontmoette ik Marion, hetgeen uitmondde in een  jarenlange “transatlantische”relatie. Of Marion voor een tijdje in Europa of ik een tijdje in Canada. Toen mijn moeder ziek werd, gaf dat de doorslag tot ons besluit om samen in Nederland te gaan wonen. Mijn toenmalige werkgever ging akkoord, tenslotte “Nederland had ook een vliegveld!”
In 1992 vonden wij een woning in Dronten. “Toronto” – “Dronten” (what’s in a name?) En Nu!

Biddinghuizen: We wonen bijna twee jaar in de Tas. Het bevalt uitstekend. Een kleine, vriendelijke, groene, gemoedelijke gemeenschap. Veel gezamenlijk georganiseerde aktiviteiten voor jong en oud, waar wij graag ons steentje bijdragen.
Wil je ook vertellen, mail dan naar hermaloohuis@gmail.com  We doen het samen!
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat