Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Adrie van 't Westende - Het werk slurpte mij op

23-4-2011


Ik ontmoette Adrie bij het zingen van het grote Amazonelied. Hij wees me op zijn website en zei: “Kijk hier maar eens naar.” En Voila, de volgende dorpsgenoot. Adrie is geboren in Den Oever, voormalige eiland Wieringen. Hij is opgegroeid in Middenmeer. Zijn opa heeft meegewerkt aan de bouw van de Afsluitdijk van Den Oever naar Zurich. Hij is getrouwd met Trees en heeft een zoon Arjen en een dochter Inge. Beiden hebben al een eigen gezin. Hij is in 1978 gaan werken bij Butter BV, gespecialiseerd in aardappeltransporten en daarom naar Biddinghuizen verhuisd.

Het werk slurpte mij op. ’s Morgens vroeg snel naar Dronten en ‘s avonds laat weer naar huis en dat alle dagen van de week. Dat moest wel een keertje opbreken. Dat deed het in 1997: 50 jaar geweest, 25 jaar getrouwd, een huis gekocht en toen aan het eind van het jaar viel het kwartje: een burn-out. Ik las die tijd veel en kwam verhalen tegen over grote wandelingen, zoals pelgrimstochten. Ik liep al marathons in Rotterdam, New York en Berlijn. Ik trok ook veel de polder in om lekker alleen te zijn en vooral te genieten van de natuur. Weet je, bij grote tochten moet je nooit lopen op schone sokken. Als ik de marathon ging lopen, trok ik ‘s maandags schone sokken aan, liep er de hele week op en met diezelfde sokken de marathon.

Nooit blaren gehad. Bij mijn lange afstand wandelingen draag ik merino-wollen sokken, geen katoen. Met 60 jaar ben ik gestopt met werken en kon ik mijn droom, een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, in vervulling laten gaan. Ik wilde eigenlijk meteen al weg. Een periode van mijn leven afsluiten, ik had acceptatie nodig op dat moment. Trees zei: “Nee, kom eerst maar eens tot rust hier. Ga eerst maar eens het Pieterpad lopen.” Dus liep ik eerst het Jabikspad: van Sint Jacobiparochie naar Hasselt. Daarna liep ik het Pieterpad: van Pieterburen naar Maastricht. Toen voelde me klaar voor de pelgrimstocht. Ik hoorde van een nieuwe route vanuit Den Oever via Haarlem naar Maastricht. Dan via Luik, Reims, Vezelay, Nevers, Limoges en Perigieux naar de Pyreneeen. Die steek je over en loopt via Burgos en Leon de z.g. Camino Frances naar Santiago de Compestela in de noordwest hoek van Spanje.

Volgens de overlevering is het de begraafplaats van de apostel Jacobus, broer van Johannes, de evangelist. Vandaar uit loop je nog 90 km door naar Kaap Finisterra, het eind van de wereld dachten de pelgrims vroeger. Vanaf 813 lopen er al vanuit de hele wereld pelgrims naar toe. Ik vertrok dus vanuit mijn geboorteplaats. Op 14 juli 2008 heeft mijn moeder mij op de plaats waar ik geboren ben de Jacobsschelp ( het symbool van de Camino) om de hals gehangen en op 29 oktober was ik op Kaap Finisterra. Ik heb er bijzondere herinneringen, ontmoetingen en mooie vriendschappen aan over gehouden. Een voorbeeld: Ik was de Pyreneeën overgestoken en ontmoette Anton, een heel eenvoudige pelgrim uit Bayern. Hij had een ernstig auto ongeluk als door een wonder overleefd en liep met een groot kruis voor zijn borst. Hij wilde de wereld laten zien dat je dankbaar moest zijn. Hij zei tegen me: “Je hebt eigenlijk niet zoveel nodig in het leven: je familie, een paar goede vrienden en een klein beetje geld om van te leven.” Hij heeft diepe indruk op mij gemaakt.

Biddinghuizen:
Het mooiste plaatsje van Flevoland zeg ik zelf altijd, prachtige natuur erom heen. Als ik een half uurtje wandel ben ik in Bremerbergbos. Maar ik maak me ook wel zorgen. De laatste weken zie ik vooral dat er veel rommel wordt gedumpt in onze omgeving, langs de wegen en in bossen. Jammer, niet nodig. De Graafschap wordt vast een nieuwe aanwinst voor ons dorp. Het brengt een grotere draagkracht naar de ondernemers toe. Minder vind ik het plan om een appartement te bouwen op de hoek van de Cultuursingel en de Dreef. Het verandert het uitzicht vanaf de rotonde naar de kerk toe ten negatieve. Ons dorp is verder mooi gerenoveerd en ik hoop er dan ook nog lang te kunnen wonen.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat