Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Rita van Westen

Leo Schrijer - Rechten, maar ook plichten

7-6-2008


Leo Schrijer. Geboren te Kampen. Woont in Biddinghuizen sinds 1968.

Vroeger ging ik altijd met een groep vrienden zwemmen bij Roggebot aan de Kamper zijde. Daar op de dijk, stond één boom. Die boom had zelfs een naam: ‘Het Zeebeumpien’. Het was een plek waar we als vrienden bij elkaar kwamen, waar we graag rondhingen. Vanaf die plaats kon je heel ver over het water kijken. Ik heb daar de dijk gebouwd zien worden en Flevoland zien ontstaan. Toen al wist ik dat ik ooit op die plek, waar destijds nog water was en waar nieuw land ontstond, wilde gaan werken. Een nieuw gebied, een volkomen nieuwe start maken, dat trok me wel.

In 1967 ben ik als leerkracht op basisschool De Wingerd begonnen. Een gloednieuwe school, die drie dagen te laat open ging, omdat nog niet alles af was. Vijf klassen waren er in dat eerste jaar. (De zesde klas bleef nog een jaartje bij De Akkerwinde en De Rank). Op de brommer reed ik elke dag van Kampen naar Biddinghuizen en terug. Vaak bij nacht en ontij. Dan bleef ik weer ergens hangen en mijn moeder zat vervolgens regelmatig vergeefs met een warme prak op het petroleumstel urenlang op me te wachten. Samen met Lenie, onze dobermannpincher, at ik dan midden in de nacht mijn ‘warme prakkie’ op. Ruim een jaar later ben ik hier komen wonen.

Kinderen waren in de begintijd van De Wingerd beslist volgzamer dan nu het geval is. Als je toen zei dat het stil moest wezen, dan was het ook stil. Tegenwoordig moet je vaak drie keer ergens om vragen. Wat ik het beste vind? Ach, mondigheid op zich is volgens mij een goede zaak. Als je vroeger naar het waarom van iets vroeg, dan liep je het risico “Omdat ik het zeg” als antwoord te krijgen. Dat wordt nu niet meer geaccepteerd. Gelukkig maar. Maar iedereen moet wel z’n plaats weten en dat wordt wel eens vergeten. Dat geldt wat mij betreft niet alleen voor kinderen hoor. Menig ouder kent soms tegenwoordig wel heel goed zijn/haar recht, maar wat minder goed zijn/haar plicht. Goede ouders uiteraard niet te na gesproken.

In het kader van ’Samen weer naar school’ moesten vanaf 1985 kinderen (groep 1 t/m 4) die minder goed mee konden komen, toch eerst naar het reguliere basisonderwijs. Ik heb dat altijd een slechte zaak gevonden. In de praktijk kwam het er vaak op neer dat deze kinderen een paar jaar later toch nog in het speciale onderwijs belandden, bovendien met een leerachterstand. In mijn ogen een zeer verkeerde manier van bezuinigen, waar kinderen de dupe van geworden zijn. Het basisonderwijs had deze maatregel nooit mogen accepteren. Nu ik niet meer werk, maakt het me nog steeds boos. Geen geld voor kinderen die extra zorg nodig hebben! Wel geld voor de (nodige) managers?

Sinds 1992 zet ik me in voor Biddinghuizen Actueel. Het blad dreigde toen te verdwijnen omdat het financieel niet meer uit kon. Ik vind het knap dat we er als dorp voor hebben kunnen zorgen dat onze dorpskrant na 27 jaar, ondanks de toenemende digitalisering van de maatschappij nog steeds bestaat. Dat kan alleen dankzij de steun van de inwoners van Biddinghuizen. Met z’n allen moeten we er voor zorgen dat dit blad blijft bestaan. Het is zo belangrijk voor Biddinghuizen. Binnenkort vragen we, tijdens de braderie, weer aan de mensen uit Biddinghuizen om donateur te worden. Ik hoop dat de respons groot zal zijn.

Wat betekent Biddinghuizen voor Leo Schrijer?
Een dorp om trots op te zijn. Wel vind ik de leegstaande winkels een blamage voor het dorp. Werkelijk schandalig dat het mogelijk is dat de panden al bijna een jaar leeg staan. Verder hoop ik dat er snel weer een ruimte zal komen waar feesten en partijen gehouden kunnen worden. Ook dat is belangrijk voor de leefbaarheid in een dorp. Misschien dat het in ’t toekomstige MFC kan? Al met al hoop ik tot in lengte van jaren, samen met Ans, in Biddinghuizen te blijven wonen; het is er immers goed toeven.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat