Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Shaip Azemi - Na jarenlange ontberingen veilig in Biddinghuizen

12-11-2011


Al bijna dertien jaar woont Shaip met zijn gezin in Nederland. Het eerste jaar woonden ze in een opvangcentrum in Arnhem. Op aanraden van een kennis heeft Shaip zich in het jaar 2000 ingeschreven bij de gemeente Dronten voor een huis. Binnen drie maanden woonden ze hier in Biddinghuizen. In het begin had hij de status van asielzoeker en mocht hij geen werk zoeken. Dat is pas veranderd na het jaar 2008, toen ze het Generale Pardon kregen. Hij woont hier met zijn vrouw en zijn dochter van 18 jaar. Zijn jongens wonen al zelfstandig: eentje woont met vrouw en kinderen in Lelystad en de andere twee wonen hier in Biddinghuizen. De oudste zoon woont in Frankrijk met zijn Albanese vrouw. Hij heeft de Franse status. Zij hebben allemaal een baan: twee van hen werken bij Mccain, de tweede bij Praxis als beveiliger. Zijn dochter studeert voor verpleegkundige in Zwolle.

In Kosovo had ik een goede baan. Ik heb een opleiding als econoom gevolgd aan de Universiteit ‘Pristina”. Toen ik klaar was, werkte ik de eerste zes jaren als docent aan een middelbare school, omdat er een tekort was aan docenten. Ik gaf les aan scholieren van vijftien tot negentien jaar. Ik ben daarmee gestopt, toen ik de kans kreeg te gaan werken als econoom bij een handelsbedrijf. Dit was meer mijn vakgebied. Daar werkte ik een jaar of tien. Toen werd de situatie in Kosovo slecht. In 1992 is Joegoslavië verdeeld. Vóór 1998 moesten alle Albaneze Kosovaren op gezag van Milosovic de banen verlaten; die werden ingevuld door Serven. De kosovaren zochten hun heil in eigen bedrijfjes: inkoop en verkoop van alles wat maar voorhanden was. Dat heb ik ook gedaan. Het ging niet altijd goed. Er kwam armoede. Ik was al getrouwd en had vijf kinderen. De jongens waren nog pubers. Dat was een moeilijk leven voor ons allemaal. Toen kwam de oorlog van 1998-1999. In 1999 moesten we allemaal Kosovo verlaten. Meer dan een miljoen mensen zijn het land uitgezet. De huizen waren allemaal verwoest; beroofd, beschoten en verbrand. Wij hadden ons gedurende twee maanden verschuild in de bergen, in tenten van nylon met weinig eten en drinken. Daarna zijn we naar Macedonië gevlucht, lopend of met een trekker. Ik kwam in Macedonië samen met het hele dorp op 18 april 1999. Daar leefden we in tenten gedurende zes weken.

Toen kwam de Nederlandse regering, zag de situatie en begreep hoe moeilijk het was. Zij nodigden ons om humanitaire redenen uit om tijdelijk in Nederland te komen; dan zou alles beter worden. We werden gratis met een vliegtuig naar Nederland gevlogen. In het opvanghuis konden we bijkomen van de ellende. Het opvangtehuis was alleen voor Kosovaren. In 2000 ging het opvanghuis dicht, het bestaat niet meer. Wij zijn heel dankbaar dat Nederland ons toen heeft geholpen. In 2008 kregen we het Generale Pardon en een verblijfsvergunning; na al die tijd als vluchteling te boek te hebben gestaan. De kinderen konden naar school. De oudste kon niet naar school, jammer genoeg was hij ouder dan 18 jaar. Onder de 18 jaar mochten de kinderen niet meer naar school. Al die acht jaar hebben we gedacht dat we terug zouden moeten. We mochten niets doen. Na het Generale Pardon konden we zoeken naar werk, nadat we eerst een inburgeringscursus hadden gevolgd. Dat valt echter niet mee op mijn leeftijd. Mijn Jongste broer woont, al voor de oorlog uitbrak, in Duitsland. Mijn oudste broer woonde in Italië, maar moest terug naar Kosovo, net als mijn tweede broer. Hij moest net voor het Generale Pardon Nederland verlaten. Dat was jammer, want zijn kinderen konden al goed Nederlands praten.

Biddinghuizen voor Shaip: Voor ons is Biddinghuizen een tweede huis. We hebben hier goede mensen ontmoet en veel geleerd van onze buren. Ria Opstal was de eerste persoon, die ons heel goed heeft geholpen. Ze staat altijd voor ons klaar. We wonen in een veilige omgeving. Als ik terug kom van mijn broer uit Groningen, dan voelt dit echt als thuis.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat