Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Ingrid Moen - Piercing en tatoeëren, en wat al niet meer

3-11-2012


Als ik bij haar zit, hoor ik zoveel dat het moeilijk is alles op een rijtje te krijgen. Ze heeft drie nationaliteiten en veel meegemaakt: is in 1971 in New Zeeland geboren, ze gingen naar Nederland, alwaar oom en tante al in Biddinghuizen woonden. Ze verhuisden van de Bremerberg naar de Wendakker.

Daar kreeg ze in 1980 een zusje als verrassing,. Met z’n zessen wonen ze in de Lucernehof: Steven van 18, Lesley van 16, de tweeling Dominique en Claudia van 15 jaar en haar man Stefan.

Ik ben geboren in Nieuw Zeeland in een gezin van drie meiden. Ik ben de middelste. Daar heb ik tot mijn negende gewoond. Mijn ouders wilden naar Nederland om ons te laten zien hoe ze woonden en leefden hier in Nederland. Onze familie, de oom van mijn moeder, woonden in Biddinghuizen. Zij heetten Bakx en waren een van de eerste bewoners hier op de Lucernehof. Daarom kwamen we hier naar toe. In plaats van alleen een vakantie werd het een verkenning van twee jaar. Vrij kort nadat we hier kwamen, besloten mijn ouders om hier te blijven. We huurden op de Wendakker een huis. We kregen er een verrassing: mijn tweede zusje. Maar ons meiden, inclusief mijn moeder kregen heimwee. We misten de ruimte en de vrijheid. Ik kan dus ook echt niet in een stad wonen. We hadden daar een oprit van een kilometer lang. Daar stond de postbus. Als ik vervelend was, mocht ik de post gaan halen: lopend. Hier moet alles gisteren al klaar, daar is dat niet zo. Als het vandaag niet klaar is, is het morgen wel klaar.

We gingen terug naar Nieuw Zeeland. Daar huurden we een woning. Mijn vader heeft er gewerkt, maar kon er niet meer aarden, kon ook geen werk vinden. Dus gingen we weer terug, weer op de Bremerberg. We werden lid van Maris Sonoris. Ik was majorette, was tambour-maître en later penningmeester, mijn zus speelde bugel, mijn ouders speelden allebei de trommel.

We verhuisden voor de verandering naar Brabant, naar Boxtel. Mijn vader kreeg een baan aangeboden in het maken van airconditioning voor bussen, Daar leerde ik Stefan kennen. Ik was veertien. Hij was vijftien. Dezelfde dag dat ik hem leerde kennen, stelde hij zich voor aan mijn ouders, die kregen bijna een hartverzakking. Ik was achttien, toen ik trouwde. Met vijftien wilde ik automonteur worden, maar de opleiding lukte niet. Een meisje in de mannenwereld, dat ging niet. Ik ging de supermarkt in, daarna naar een dierenwinkel. Na mijn trouwen werd ik hoofdcaissière. Mijn ouders gingen verhuizen naar Limburg en hadden daar een café. We gingen er ook naar toe en trokken bij het café in. Daar werkte ik mee, en woonde elf jaar in Stramproy.

In 2001 zijn we met zijn zessen terug gekomen naar Biddinghuizen. We konden er niet aarden. We vonden de mensen te stug. Ik wilde niet naar Brabant. Er woonde geen familie meer behalve mijn oudste zus , maar de hele familie was overstag gegaan en kwam ons na. Mijn zus en ouders woonden eerst bij ons in. Opa en oma woonden op de Rosmolen. Mijn man heeft niet alleen mij getrouwd, maar ook mijn familie. Hij is er helemaal gek van. We woonden op het Plein. Vanaf die tijd woon ik weer in de Lucernehof. We hebben het nog geprobeerd terug te gaan naar Nieuw Zeeland, maar zeiden het zes weken van tevoren af. Mijn man en vader hadden en hebben een te sterke band, die kon ik niet uit elkaar halen. We zijn samen volwassen geworden en hebben een paar rampen overleefd, dat onze band ook heel sterk heeft gemaakt. We zijn nu tweeëntwintig jaar getrouwd.

Jarenlang hebben we in Naarden het vogelasiel beheerd; we werkten 120 uur per week. Ik bleef heen en weer rijden tussen Naarden en Biddinghuizen. Pffff. Ook zaten we jarenlang op de dierenambulance. Op den duur werkte dit niet meer. Het was teveel. En nu hebben we een eigen bedrijf. Mijn man runt een klussenbedrijf. Ik ben een nagelstyliste en een officieel afgestudeerde piercer. Ik heb een studio beneden en boven. Daarna wil ik leren tatoeëren. In mijn studio verkoop ik droomvangers, sieraden en eigen gemaakte kaarten. Op 15 oktober begin ik een groothandel voor de nagelstudio’s in de omgeving vanuit mijn winkel die in november opengaat .Daar heb ik straks ook een fish spa staan Ik verkoop via websites, die we zelf hebben gemaakt. Ik kan daardoor alles zeer goedkoop houden, ook reken ik geen uurloon. Iedereen kan bij mij terecht.

Biddinghuizen voor Ingrid: Mooi, gezellig, rustig, vreedzaam. Er zijn twee plekken waar ik me veilig voel: Nieuw Zeeland en Biddinghuizen.

Heb je een grappig verhaal, een gewoon verhaal, een levensverhaal en wil je het delen? Mail naar hermaloohuis@kpnmail.nl
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat