Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Sip Winnubst - Een leuk, eigenzinnig jongetje

17-12-2011


In 1946 is in Anna Paulowna een jongen geboren, die overal waar hij komt veel stof doet opwaaien. Hij is een tikkeltje naïef, onbezonnen en niet bang om iets te ondernemen. Hij houdt van het leven en is zeer positief ingesteld. Dat heeft hij volgens hem van zijn moeder.

Op de leeftijd van vier, vijf jaar klom hij samen met zijn vriendje, die ook niet bang was, in de persoonswagon van een goederentrein met een stoomlocomotief ervoor en reisde naar Schagen, vrolijk zwaaiend, naar alles en iedereen buiten. Wat een feest! Zijn oom werkte in de voortuin, keek op toen de trein voorbij reed en zag tot zijn grote verbazing de twee kleine jongens. Zijn Moeder kwam ze met een taxi ophalen. Bij de geboorte heette hij Henricus Winnubst, zeg maar Henri. Hij is nu getrouwd met Petra. Ze hebben drie kinderen: Danielle, Susanne en een zoon Ricus; twee kleinkinderen: Goewan en Gossee.

‘In plaats van weglopen, kun je beter de mensen helpen’, zei mijn vader, toen ie me toe sprak na dat gebeuren met de trein. Dus gingen we naar een buurman, die in de tuin aan het werk was. Hij had net aardappels gepoot en ging naar binnen om een kopje koffie te drinken. We deden wat mijn vader zei. We hielpen hem en groeven alle aardappels er weer uit.
Ik heet officieel Henricus, Henri dus. Niemand noemt me nog zo. Dan kwam door het volgende. Mijn vader had een kruidenierszaak en als hij de boekjes ging ophalen(zoals als dat vroeger ging) dan mocht ik vaak mee. Mijn vader had een bijnaam voor me; Flippie. Als de mensen me dan vroegen: ‘Hoe heet je, jochie? ‘antwoordde ik steevast: ‘Sfslippie’ of iets. Ik kon Flippie niet uitspreken. Dus werd het Sippie, later Sip. En zo kom ik aan deze bijzondere naam..
Mijn moeder was een zeer positief mens. Ze had elf kinderen en met haar man een zaak. Maar ondanks die drukte zag ze altijd de voordelen van alles en predikte; ‘Mensen zijn niet fout.’ Ze is bijna honderd geworden. Mijn vader was strenger, maar wel rechtvaardig.

We gingen in 1956 verhuizen naar Heerlen. Met nauwelijks achttien jaar nam ik in Heerlen de kruidenierszaak over van mijn vader. Ik heb er een supermarkt van gemaakt en werd lid van het hoofdbestuur van de katholieke kruideniersbond. In de kroeg na de vergaderingen was het reuze gezellig. Dat deed echter de zaak geen goed, mijn jongste broer nam het dus over. Ik ging werken bij mijn oudste broer in Breezand en vandaar kwam ik bij de Spar in Purmerend terecht. Ik werkte als bedrijfsleider bij de Dagmarkt in Amsterdam en leerde daar mijn vrouw kennen. De Dagmarkt kwam al spoedig onder de Edah vlag, de naam Dagmarkt verdween. Als balansverantwoordelijke heb ik toen gewerkt bij de Basismarkt. Deze firma werd overgenomen door de Konmar. Ook dit werd geen succes en de winkels werden overgenomen door Super de Boer.. Ook deze supermarkten bestaan niet meer onder die naam. Het is raar, maar zo gauw ik ergens ging werken, verdween die supermarkt.
In 2004 ging ik met de Vut, nadat ik twee tia’s achter elkaar kreeg. Ik moest het rustiger aan doen, maar vooral niet thuis blijven zitten, dus ging ik solliciteren bij de PTT (heet ook niet mee zo: hahaha) En zo werd ik postbezorger bij TNT. Heerlijk, iedere dag buiten lopen en dat heet werken.
Ik ben een tijd bij de reservepolitie geweest in Amsterdam. Ik had vrijstelling van dienstplicht gekregen door mijn oudere broers. Ik heb er veel meegemaakt en ook van geleerd. De eerste opdracht: een uur naast een stinkend lijk wachten tot de baas terug kwam. Ook een heel grote heroïnevangst meegemaakt: dachten we. Het bleek bij achteraf kunstmest te zijn. Verder ben ik nog actief als scheidsrechter bij de KNVB.
B huizen: Een gemeenschap waar het ons kent ons gelukkig nog van toepassing is. Waar men elkaar op straat nog gedag zegt. Blijf dat vooral allemaal doen .Ook het dorp waar wij met de hele familie leven, werken en wonen. Mijn vrouw Petra met haar honden en de toneelclub. Mijn dochters Danielle, als bedrijfsleidster van het filiaal kruidvat, Susanne met de kinderopvang, zoon Ricus met zijn voetbal en ook de toneelclub en mijn kleinkinderen Goewan en Gossee. Dit dorp voelt vertrouwd. Het is ons dorp.

Vind je deze rubriek leuk, laat jouw verhaal dan ook eens horen?! Meld je aan bij hermaloohuis@konmail.com
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat