Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Ria Dijk - Goedemorgen!

19-5-2012


Ze komt uit Rotterdam en verhuisde via Amsterdam en Nieuwegein naar Houten. Wat een geweldige ommezwaai; van druk naar rustig. Maar in Biddinghuizen is het heerlijk rustig zonder ook nog eens al dat verkeer om je heen. Ze is getrouwd met Klaas; hij komt uit Friesland en hebben elkaar ontmoet in Utrecht. Ze hebben samen vier kinderen, acht kleinkinderen en een achterkleinkind van bijna drie jaar.

Ik ben als oorlogskind in Rotterdam, niet bij mijn ouders, maar bij mijn oma grootgebracht. Ik hoorde verhalen van fietsen naar Friesland op fietsen met houten banden. Het was de Hongerwinter en in de grote stad was nergens meer eten te vinden. Ze moesten toch ergens eten vandaan halen, dus gingen de mensen het platteland op. Ik ben enigst kind, maar ben desalniettemin in een groot gezin groot gebracht. Want de kinderen van mijn oma woonden allemaal nog thuis Het waren dus mijn ooms en tantes. De kinderen waren wel ouder en iedereen bemoeide zich met mij. Ik zei tante en oom en u tegen ze. Gelukkig mocht ik wel vriendinnetjes mee naar huis nemen, waar ik mee kon spelen. Mijn vader zat in dienst, daarover werd weinig over gesproken. Mijn vader heb ik niet goed gekend, ik zag hem niet vaak. Na de oorlog zijn mijn ouders gescheiden. Mijn moeder lag twee jaar lang in een sanatorium met TBC. Toen ze eruit kwam, woonde er nog maar één tante bij oma. Mijn moeder kwam bij ons in. Na jaren vond mijn moeder een nieuwe man en gingen we op ons zelf wonen. Vanaf haar negenentwintigste had ze reuma en heeft altijd pijn gehad. Ze zat jarenlang in een rolstoel en is overleden in 1995.
Ik ging naar een meisjes Daltonschool en daarna naar de MULO. In die tijd waren er scholen voor meisjes én scholen voor jongens. Ook het zwemmen was gescheiden. Ik was zeventien jaar. Toen ben ik gaan werken. Ik werkte in een slagerij en daar was het, dat een klant tegen me zei: ‘Mijn dochter woont in Frankfurt en wil graag een Nederlands meisje in huis hebben. Iets voor jou?’ Dat leek me wel wat. Ik heb twee jaar bij hen in huis gewoond. Ik zorgde voor de twee kinderen. Het heet nu au pair, toen hulp in de huishouding. Au Pair komt uit het Frans en betekent “en par”, oftwel “op gelijke voet”. Een Au Pair wordt als een volwaardig lid van de familie gezien.

Dertig jaar geleden wilden Klaas en ik al met de zaak ‘KMD Markiezen’ naar de polder verhuizen. Wij hebben een bedrijf dat werkt voor andere zonweringbedrijven, zelden voor particulieren. We keken in Swifterbant en Biddinghuizen rond en hadden daar meteen een goed gevoel over. Ook hadden we een pandje op het oog. Toen we thuis kwamen, riepen onze kinderen van tussen de zestien en acht jaar: ‘Wij gaan niet in zo’n gat wonen, Hier wonen onze vrienden.’ We woonden in Nieuwegein. Vervolgens ontmoette onze oudste dochter, Yvonne, haar huidige man, in Nieuwegein. Hij was bevriend met Richard, onze zoon en is geboren in Swifterbant. Wat schetst onze verbazing? Negen jaar terug kwamen ze vertellen dat ze een stuk grond hadden gekocht op de Ploegschaar in Biddinghuizen. Onze reactie was: ‘Helemaal geweldig.’ Een jaar daarna kwam zoon, Richard, vertellen: ‘We gaan verhuizen’. ‘Waarnaar toe?’ ‘Naar Biddinghuizen. Het is daar voor de kinderen veel fijner.’ Weer een jaar later kwam Angelique. ‘Ma, we moeten je wat vertellen. We gaan ook verhuizen, naar Biddinghuizen’, Toen viel ik van de bank.
De kinderen kunnen goed met elkaar overweg. Ze hebben allen bij ons in het bedrijf gewerkt. Het bedrijf hebben we op een gegeven moment opgeheven, omdat het niet verder kon en zijn verder gegaan met een kleiner bedrijf, in Houten. Maar eerst heb ik gezorgd dat Yvon en Richard ander werk hebben gekregen bij F1. Ze woonden toch al in Biddinghuizen. Angelique haar man werkte bij Scholman. En nu werken de zoon en schoonzoons allemaal voor zich zelf als tegelzetters. Alleen de jongste zoon, Frans doet iets anders; hij woont in Amersfoort en zit in de horeca. Hij heeft wel een tijdje bij ons gewerkt. Nadat er al drie hier woonden, werd ik geopereerd aan mijn voet. Ja, en toen woonden mijn kinderen niet meer om de hoek. Dus was het ‘Nou ma, dan kom je hier ook maar wonen. En je wordt ouder en dan wonen we allemaal dichterbij elkaar’ Zo gezegd zo gedaan: in laten schrijven en pand gezocht voor het bedrijf. Met elkaar heeft dat twee jaar geduurd. Nu zit zelfs mijn oudste kleinzoon in ons bedrijf.

Biddinghuizen voor Ria:
Ik doe ook vrijwilligerswerk in de tweede kamer, en voor de ronde tafel,
Ik vind het zalig hier, je bent overal dichtbij, boodschappen kunnen we lopend doen. En dan die vriendelijkheid. En buiten het dorp de vrijheid, het water, de ruimte. En wat wonen we centraal!
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat