Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Lumnika Triest- Kaceli - Openbare ruimte passend en functioneel indelen

29-9-2012


Biddinghuizen is de derde plek waar ze woont sinds haar geboorte. Drie maal is scheepsrecht, zegt ze. Hiervoor woonde ze in Brunssum en dertien jaar geleden verhuisde ze naar Biddinghuizen, samen met haar man en twee zonen. Ik ben geboren en getogen in Tirana, de hoofdstad van Albanië. Daar woonde ik destijds met mijn ouders, twee oudere broers en een zus. Mijn ouders werkten allebei in het onderwijs. Mijn vader schilderde daarnaast niet onverdienstelijk. Ze deden hun uiterste best om ons een zo goed mogelijke jeugd te bezorgen.

Gemakkelijk was dat niet, aangezien het totalitaire regime in Albanië van toen je geen enkele vrijheid garandeerde. Buiten was het winter, maar toch probeerden zij er binnenshuis een lente van te maken, door normen en waarden aan ons door te geven, die zij belangrijk vonden: onder andere goed je best op school doen was voor hen een must.

Na de middelbare school wilde ik graag aan de universiteit studeren. Maar dat kon niet. Ondanks mijn hoge cijfers voldeed ik niet aan de politieke criteria van het communistische regime van toen, die besliste over de toelating van studenten aan de universiteit. Ik was nog maar achttien jaar oud, toen ik begon met mijn eerste fulltime baan als arbeidster in de bouw. Daarna verdiende ik de kost als fabrieksarbeidster in drie ploegendiensten en vervolgens in een kolenmijn als tekenaar. Ieder jaar volgde ik de procedures om toestemming te krijgen voor het volgen van een studie aan de universiteit, in welke richting dan ook.

Na tien jaar was het eindelijk zover. Ik kon overdag werken en s’ avonds in de faculteit de studie bouwkunde volgen. Na de eerste momenten van blijdschap en euforie overzag ik alles eens nuchter en stelde ik mezelf de vraag: ‘ Kan ik dat wel?’ De basis van de exacte vakken van de middelbare school, die ik hard nodig had voor deze opleiding, was bijna volledig weggeëbd na al die jaren. Op het eerste gezicht leek het me een onmogelijke missie. Maar juist de drang om plaats te nemen in het maatschappelijke kader, waar ik dacht te behoren, de rancune die ontstond wegens de rechten die me waren ontnomen, de kans die ik niet wilde missen, waren allemaal factoren die me sterk en onverslaanbaar maakten. Waar een wil is, is een weg op zijn Nederlands gezegd.

Binnen het normale termijn van zes jaar voor deze avondopleiding was het in juni 1990 zover. Ik studeerde af als bouwkundig ingenieur. Tot eind 1992 had ik gewerkt in mijn land als opzichter. Daarna kwam ik hier in Nederland wegens het huwelijk met mijn man. Hier waren andere soort uitdagingen die op me aan het wachten waren.

Het zorgen voor de pasgeboren tweeling, het oriënteren in de nieuwe samenleving en de Nederlandse taal leren waren mijn eerste prioriteiten destijds. Het rijbewijs behalen was ook een avontuur voor me. In mijn land was het tot begin jaren ’90 verboden om een privé auto te bezitten, dus zelf in een auto stappen was voor mij ook een nieuw begrip.

Tevens had ik de neiging om nog een keer iets met kunst te beginnen, een hobby waar ik al vanaf mijn jeugd van hield. In 2000 heb ik een eigen kunst expositie in de gemeente Dronten kunnen openen. Het thema was: Hoe zie ik de binnenstad van Nederland en de binnenstad van Albanië. Het leven tussen twee culturen heb ik persoonlijk altijd als een verrijking ervaren. Een paar jaar nadat ik me gesetteld had in Nederland begon ik een HBO opleiding te Utrecht. Voor de tweede keer moest ik weer de schoolbanken met de jongelui van achttien delen, maar nu onder totaal andere omstandigheden! Met het afronden van deze HBO opleiding als urban interior architect, leerde ik hoe je de openbare ruimte kan indelen op een manier die passend en functioneel voor de omgeving is, maar tegelijkertijd ook esthetisch moet zijn. Het leukste van deze school was dat daar een bepaalde soort van creativiteit vereist was. Iets dat ik over heb kunnen houden en in combinatie met mijn kunst verleden goed kan gebruiken voor mijn verdere plannen.

Biddinghuizen voor mij: Een klein, maar fijn dorp.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat