Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Karin Andringa - Karin Andringa, pedicure

11-8-2012


Karin vertelt over de voeten. Alles van je lichaam komt terug in de voeten. Helaas zijn het wat ondergeschoven kindjes. Dat komt omdat ze zo ver van ons af staan. Haar credo is: ‘Wees een mooi mens voor jezelf en voor anderen.’ Je moet jezelf kunnen verantwoorden. Karin woont al sinds 1995 in Biddinghuizen en is getrouwd met Jur. Ze hebben twee meiden: Esther en Danielle en twee kleinkinderen: Thijs en Esmee.

Ik ben geboren in Zwanenburg, in de Haarlemmermeerpolder. Dat maakt me een echt polderkind. Daar is het heel vol, hier is het veel ruimer. Het was een klein dorpje. Nu is er veel bijgebouwd door Schiphol. Mijn vader was opticien. Ik kan mijn jeugd niet anders herinneren als dat mijn vader een eigen zaak had, maar het was eigenlijk een filiaal. Hij was een echte middenstander. Ik heb nog een zus, maar zij is helaas overleden op haar 33ste jaar. Ik was toen dertig. Ik wilde kleuterleidster of kapster worden, zat altijd aan de haren van iedereen. Mijn moeder zei: ‘Wordt maar kleuterjuf, dan ben je vrij als je kinderen vrij zijn’ Dus dat probeerde ik, maar na een jaar had ik het wel bekeken. Dat was het niet. Ik zocht een kantoorbaan in 1974, volgde een secretaresseopleiding en heb dat tot 2009 gedaan. In 2005 had ik er echter genoeg van. Ik denk nu dat ik beter kapster had kunnen worden, dan had ik al min of meer in de goede lijn gezeten. Het voordeel is, dat ik een pedicure ben, die een heel goede administratie heeft, want dat heb ik als secretaresse wel geleerd. Ik had een buurvrouw, die een opleiding voetreflexzonetherapie deed. Dat vond ik wel wat. Voeten zijn zo belangrijk. Je moet er je hele leven mee doen. Je kunt je van alles nieuw aanschaffen, een bril, gebit, zelfs organen, maar geen nieuwe voeten. Toen de kinderen de deur uitgingen, had ik er eindelijk het geld voor en ben ik ook die opleiding gaan doen. In 2008 behaalde ik het diploma voetreflextherapeut en wilde een eigen praktijk beginnen in Biddinghuizen. Het ging me echter niet snel genoeg. Ik bedacht me al tijdens mijn opleiding: dit gaat het volgens mij niet worden. Ik moest er dus iets bij doen. Daarom ben ik de opleiding Pedicure gaan doen. Ik wil niet alleen cosmetisch behandelen, maar ook bijvoorbeeld diabetische- reumatische- spastische- en verwaarloosde voetklachten behandelen. Dus heb ik me daarin gespecialiseerd door middel van de vervolgopleiding Medisch Pedicure. Het is een, ongeveer, driejarig traject. Ik ben dan ook zo goed als klaar als Medisch Pedicure. Ik vind dat zo verschrikkelijk leuk om te doen. Zit nu nog op mijn kamertje boven, maar ga binnenkort de, verbouwde, garage in. Daar wordt mijn praktijk nu gecreëerd. Ik heb heel veel geïnvesteerd en hoop dat het me brengt wat ik verwacht. Op mijn site www.pedicurebiddinghuizen.nl kan men alle informatie vinden.

Daarnaast werk ik ook nog twee dagen in de week als voedingsassistente/huiskamerbegeleidster op een revalidatie afdeling in een verpleeghuis in Laren. Dat is heel dankbaar werk en hartstikke leuk. Die mensen zijn soms wel een jaar of langer uit huis, dus dan moet het “tijdelijke huis” wel gezellig en gemoedelijk zijn en het is fijn als ze hun gewoontes daar voort kunnen zetten.

Ik heb mijn man leren kennen in een disco van de kerk, toen ik zeventien was. Het was in de “Schuilvink” onder een kerk in Amsterdam. Daar was mijn ‘man’ die avond ook. De kerk loopt door mijn leven heen, hoewel ik geen kerkganger ben. Ik woonde nog bij mijn ouders thuis in de polder en hij zat in militaire dienst. We zijn getrouwd in 1978 en gingen 3 jaar in Amsterdam wonen. Daar kregen we onze oudste dochter. Daarna woonden we zeven jaar in Zaanstad, waar onze tweede dochter werd geboren. We hebben ook zeven jaar in Almere gewoond. De kinderen hebben er een leuke jeugd gehad. Er was nog bijna niets, vooral grote bouwweilanden, waar ze konden banjeren met de hond. Toen de jongste naar de MO ging, zijn we naar Biddinghuizen verhuisd. Hier wonen we nu al weer zeventien jaar met groot plezier.

Biddinghuizen voor Karin
De polder is zo wijds, hier kun je zover kijken en er is rust. Als ik drukte wil, zoek ik die wel op. Ik had graag in de oude Rabobank een paramedisch centrum gezien. Allemaal units in één pand, waar kleine zelfstandigen zich zouden huisvesten. Er zijn er zoveel van in Biddinghuizen.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat