Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Jo de Reus - Halve leven in Biddinghuizen gewoond

4-5-2013


Het leven is geluk hebben. Hij heeft in zijn leven ziekten overleefd en heeft de vrouw van zijn leven. Dat is geluk hebben. Hij is geboren in 1922 en is zestig jaar getrouwd met de toen jonge, twintig jarige Jannie, hij was dertig. Er moest op Voorne – Putten verkaveld worden, dus ging hij inschrijven voor een verpachting in de Flevopolder. Hij is uit de duizend mensen gekozen die hier in de vrije sector een bedrijf mochten starten. Er waren maar twaalf mensen nodig. Hij had een gemengd bedrijf en kreeg hier een akkerbouwbedrijf. Ze hebben twee meisjes en een jongen, geboren in 1954, 1956 en in1966. Ze waren twaalf, tien en een half jaar toen ze hier kwamen wonen.

Ik kom uit Zuid Holland, Rockanje op Voorne Putten van een gemengd bedrijf. Na de lagere school ging ik met twaalf jaar naar de landbouwschool , maar twee dagen in de week. Overdag werkte ik op de boerderij en ging elke avond naar de avondschool. In het weekend werd er gedanst, eerst op dansles. (Vroeger fietste je met het meisje mee naar huis).

Ik zat in de jongerenorganisaties als secretaris, van Zuid en Noord Holland. Ik heb ook in de jury gezeten van ploegwedstrijden, ik zette puzzeltochten uit, en bemoeide me ook graag met de toneelvereniging. Die ploegwedstrijden zijn altijd overal geweest. Voor de oorlog was het met paarden, na de oorlog met trekkers. Er werden Katholieke, Protestante en Christelijke wedstrijden gehouden. Aan de Karekietweg hebben we de laatste wedstrijd gehad van alle wedstrijden,die door het geloof verdeeld werden. Daarna werd alles samengevoegd. Eisen die gesteld werden om een prijs te kunnen winnen: mooi recht, geen groen erboven steken, de vore moest schoon en glad zijn. Op het Walibi terrein staat een monument van de wereldkampioenschappen ploegen, Het ziet eruit als honderd jaar oude ploeg. In Zeewolde staat er ook eentje tussen het Trekkersveld en Zeewolde in; Het zijn drie ploegscharen aan elkaar gelast als monument. Er waren al wedstrijden, toen er hier nog maar tien boeren woonden.In1966 kwam de toewijzing voor het bedrijf. We moesten zelf bouwen. De bank wilde dat we eerst de schuur bouwden en dan het huis. Ik heb alles gelijk gebouwd. Ik verhuisde op zevenentwintig april 1967 naar de Kokkelweg 22 en hoorde daardoor bij de laatste boeren van de uitgifte voor de brug. Het gebied over de brug was van De Rijksdienst. Daar was het verboden om in te rijden. Mijn vader kreeg een bekeuring, omdat hij door die weg reed bij een bezoek aan ons. Later kregen we een vergunning. Het was er nog donkerder dan nu. Onze oudste dochter Truus woont op de boerderij. Mijn zoon is naar de landbouwschool geweest en een jaar naar Amerika gegaan. Hij werkte voor de stichting uitwisseling in Bergen. Hij kwam terug, ik vroeg hem: ‘Wil je daar boer wezen? ‘ ’Nee’. Anderhalf jaar later ging hij weer terug naar Arkansas, Amerika om boer te zijn. Nu woont hij er al vijfendertig jaar. Ik vond dat in de eerste instantie heel erg, maar nu achteraf is het goed geweest.

Op het oude land zat ik in het bestuur, hier ook weer, van de Coöperatie ALKO. Het is een in- en verkoopvereniging van graan en alle andere benodigdheden. Later ging met veel geharrewar katholiek en Protestant weer samen. Ik zat in de Landelijke rijvereniging ‘de Flevo Ruiters’ als penningmeester en organiseerde wedstrijden en dergelijke. Later hebben we de manege gebouwd. De kinderen reden allemaal pony, de jongste heeft nu zelf een manege in Heel in Limburg. In Emmeloord zat ik in de voorlichting over de landbouw als commissielid. Mijn vrouw zat veel avonden alleen. Dat vond ze gelukkig niet erg. Ik heb graag mensen om me heen.
Toen de kinderen uitvlogen, heb ik het land verkocht.
We wonen nu in de Parksingel met veel plezier. Twee keer in de week ga ik biljarten en ik bowl in Harderwijk voor de lol. De vrouwen gaan altijd mee. Ook de weduwevrouwen.

Biddinghuizen voor Jo:
Heel gemoedelijk plaatsje. Ze zeggen gedag, ook als je ze niet kent. Wel missen we zo nu en dan In het dorp het uitzicht van de zonsondergang en opkomst en het weidse .

Mail naar hermaloohuis@gmail.com als je ook je verhaal wilt vertellen. We doen het samen.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat