Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Erie van Veelen

Baukje Melis - Van 't Zet - Een echte pioniersvrouw doet haar verhaal

25-2-2012


Een van onze dorpsgenoten is Baukje Melis, geboren in 1937. Zij is actief geweest in de Protestantse kerk als organiste, ouderling en wijkbezoeker. Ook is zij sportief en houdt nog steeds van fietsen, wandelen en gymnastiek. En zij borduurt mee aan de Flevowand. Er wordt binnenkort met de laatste twintig meter van start gegaan. Dan is er al veertig meter geschiedenis van het Zuiderzeegebied geborduurd! De laatste meters beginnen met de overstroming van 1916. Daarna zal het “afsluiten” van de polder, het inpolderen en pionieren verbeeld gaan worden. Het bijzondere is dat Baukje van deze fase van het wandkleed haar eigen familiegeschiedenis gaat borduren.

Mijn ouders zijn vanuit Friesland als één van de eersten, in de crisis van de jaren dertig, over de Afsluitdijk verhuisd naar de Wieringermeer. Na een korte tijd daar gewoond te hebben, vertrokken mijn ouders naar Beekbergen. Mijn vader werkte daar bij een instelling voor gehandicapten als tuinder. Daar ben ik, Baukje Philipina, geboren in 1937. Maar we verhuisden toch weer naar de Wieringermeer en gingen wonen in Middenmeer. Het gezin telde toen vier kinderen. Mijn vader wilde graag een boerderij. Toen de Noordoostpolder droog viel, verhuisden we daarom naar Vollenhove. Hij werkte mee aan de ontginning in oorlogstijd. Het waren spannende tijden. Hij maakte er ook een razzia mee.
Ook herinner ik me het verhaal van een Duitse soldaat, die in ons huis naar boven liep. Daar lag het jongste kind in bed. Hij boog zich over de wieg en zei ontroerd dat hij thuis ook een jong kind had.
We bleven twee jaar in Vollenhove wonen, totdat het huis klaar was bij de boerderij in Marknesse, bij het bedrijf dat mijn ouders toegewezen kregen. In Marknesse zijn nog twee kinderen geboren. Het was vlak na de oorlog. In die tijd kreeg mijn moeder voor de verzorging van de zes kinderen en al de mensen die bij het bedrijf in en uit liepen, hulp van twee kaalgeschoren vrouwen. Zij waren in de oorlog bevriend geraakt met de Duitsers en werden daarvoor gestraft met een taakstraf. We gingen naar school en werden gehaald en gebracht met paard en wagen. Later in Marknesse begon de school in een barak met maar acht leerlingen. We kregen les van een onderduiker. Gelukkig kwamen er meer pioniers en dus ook meer kinderen naar de polder. De school breidde zich uit. In 1950 kwamen er boeren uit Zeeland in de NOP wonen. Zo ook Kees Melis uit Walcheren. Hij werkte bij de Rijksdienst, maar in zijn vrije tijd ging hij op vrijersvoeten en ontmoette mij. Wij trouwden in 1958 en gingen in een woonboot wonen. Deze lag aanvankelijk in Marknesse, later in het Veluwemeer bij de Roggebotsluis. Nog weer later werd de boot versleept naar Dronten. Onze oudste dochter werd daar in 1961 geboren; de volgende twee kinderen zijn van 1964 en 1967.
Ons eerste bedrijf was op de Zeeasterweg, waar Kees landbouwkundig opzichter werd. Het bedrijf lag nog midden in de rimboe. Onze oudste dochter ging met een taxi naar de kleuterschool in Swifterbant. We verhuisden naar een volgend bedrijf aan de Rietweg. Daar woonden we twintig jaar. Nog één keer verkasten we naar een bedrijf aan de Zeebiesweg.
Met iedere tijdelijke bewoning meegeteld, ben ik in deze polder negen keer verhuisd. Van een boot naar een huis en van die ene boerderij naar een steeds groter bedrijf.

Ik woon met veel plezier in het dorp. Helaas is Kees in 2009 overleden. Maar de kinderen en kleinkinderen wonen gelukkig allen in deze polder. In het Boerderijenboek van Biddinghuizen, Oostelijk Flevoland, staat mijn verhaal iets uitgebreider geschreven.

Bent u ook bekend met het pionieren? Wilt u ook uw verhaal vertellen, mail dan naar hermaloohuis@kpnmail.nl  We doen het samen!
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat