Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Britt Brandsma - Veel meegemaakt, veel geleerd en uitvinder van de armsleeve

4-8-2012


Britt leerde ik kennen door haar armsleeves. Haar man, Jennie, is bekend door o.a. dorpsbelangen. Haar dochter, Kirsten, runt samen met haar man het Colombinehuis. De andere twee kinderen, Mark en Wendy wonen ook hier in het dorp. Allen zijn getrouwd en hebben kinderen. Dat maakt Britt een bijna fulltime oma van acht kleinkinderen.

Ik heb zoveel dingen meegemaakt in mijn leven, dat ik eigenlijk beter een boek kan schrijven ipv zo’n klein stukje  Ik ben geboren in Amsterdam als schipperskind. Daardoor ben ik opgegroeid in een internaat en bij allerlei mensen in huis. Ik had vaak het gevoel dat ik dankbaar moest zijn dat ik daar in huis mocht blijven. Ik moest goed meewerken. Toen ik tien was, gingen we aan wal wonen in Amsterdam. Ik stond om vijf uur op om driehonderd kranten te bezorgen en fietste naar een wijk verderop. Om acht uur viel ik aan tafel in slaap en werd om half negen wakker geschud: Naar school!! Met twaalf jaar werkte ik in een boekbinderij. Mijn vader was zwaar hart/long patiënt en mijn moeder was geestelijk niet in orde. Doordat mijn ouders het niet aankonden, moest ik met twaalf jaar al van school af om de huishouding te doen en had ik de zorg voor mijn ouders, broertje en drie zusjes. Ik weet wat armoede is. Kleding kregen we van het Leger des Heils. Melk voor school en eten voor ons gezin werd vaak geregeld door de kerk en buren. Toen ik veertien was, verhuisden we naar Groningen. Daar was de lucht zuiverder voor mijn vader. Ik ging aan het werk in een hotel. Mijn loon ging regelrecht naar huis, zoals ik gewend was. In het begin had mijn werkgever erg veel moeite met mijn plat Amsterdams accent, maar na een jaar wilden ze me niet meer kwijt.

In ons gezin was het in alle opzichten een kwestie van overleven. We hadden geluk dat we een oude boerderij huurden met een heleboel land. Daar maakten we dankbaar gebruik en misbruik van, want als er niemand in de buurt was, haalden we suikerbieten en aardappelen van het land. Ik denk dat die boer dat wel wist, maar gewoon een oogje toe kneep. Ook kwamen we goedkoop aan vlees. Mijn vader nam ons ’s avonds vaak mee op konijnenjacht. Balk onder de bumper van de auto en dan een dot gas, als er een konijn midden op het pad stond te kijken in de koplampen. Kippen waren bij mijn vader ook niet veilig. Wat ben ik vaak hard weggerend als er weer een kip zonder kop achter me aan rende. Ja, echt hoor, die beesten lopen, nadat ze zijn onthoofd, gewoon in één streep rechtdoor. Als kind dacht ik dan dat ze achter mij aanliepen. Ik vond het altijd verschrikkelijk, maar ja, als je niks te eten hebt, dan doe je dit soort dingen blijkbaar voor je gezin.

Helaas gingen we op mijn zestiende verhuizen naar Friesland en moest ik weer op zoek naar een andere baan. Het liefst was ik gaan leren voor maatschappelijk werkster, maar dat zat er niet in. Aan de slag dus bij een bakker en later in de thuiszorg; centjes verdienen voor ons gezin. Kort gezegd was het geen gemakkelijke jeugd. Het positieve hiervan is dat ik ook heb geleerd hoe het niet moet en hoe het anders kan. We zijn wel heel sociaal opgevoed en moesten altijd met twee woorden spreken. Alhoewel mijn vader zich daar niet altijd aan hield. Maar goed…. Ik nam me voor goed voor mijn toekomstige kinderen te zorgen en dat is inmiddels aardig gelukt.

Toen ik zestien was ontmoette ik Jennie, die boerenknecht was in Makkum en ging ik een heel ander leven tegemoet. Op mijn twintigste gingen we naar de polder, omdat Jennie hier werk kon krijgen bij een boer. We trouwden en hadden het geluk dat we drie prachtige kinderen kregen waar we enorm trots op zijn. Drie jaar na ons trouwen wilde Jennie liever zelfstandig de bouw in. Dat was het begin van een goed lopend metselbedrijf, waar ik mijn steentje aardig aan bij heb gedragen. Maatschappelijk werkster worden had ik al uit mijn hoofd gezet. Een gezin vond ik veel belangrijker dan wat dan ook. De combinatie kinderen, huishouden, vrijwilligerswerk en werken in ons bedrijf was prima te doen. Heb in ieder geval nooit klachten gehad van de kinderen, ha ha.

Borstkanker veranderde mijn/ons leven opnieuw. Na 1,5 jaar zware behandelingen hield ik een lymfoedeem arm over. Dit zorgt ervoor dat de afvoer van het vocht niet goed werkt en daardoor moet ik mijn leven lang, dag en nacht een elastische kous dragen. Dat ziet er niet mooi uit, vind ik, dus ben ik op het idee gekomen om armsleeves te gaan ontwerpen. Ze worden gemaakt van stoffen die rekbaar zijn in de lengte en de breedte en die ik mooi vind bij mijn kleding. ´Doe er iets mee,´ hoorde ik vaak zeggen. Ik ontwerp het nu ook voor anderen en ben een website begonnen: www.brittmode.nl. Ik hoop veel lotgenoten hiermee te kunnen helpen, zodat ze toch met iets minder tegenzin een therapeutisch, elastische kous (TEK) dragen

Wat betekent Biddinghuizen voor Britt?
Ik woon hier al vijfendertig jaar met veel plezier, net als onze kinderen, die ook hier zijn gebleven en hun kinderen hier laten opgroeien. Fijn dat het een dorp is en niet een grote stad. Amsterdam is leuk om te winkelen of een terrasje te pakken, maar hier voel ik me thuis. Het is absoluut een dorp van “we doen het samen’. We hebben hier echt heel veel vrijwilligers die bergen werk verzetten om wat voor evenement dan ook te laten slagen. Complimenten aan al die mensen, die zoveel voor ons dorp doen.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat