Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Marianne Blankestein - Werkpaard eerste klas in het onderwijs

10-3-2012


Marianne is in Woerden geboren en heeft een oudere en een jongere broer. Haar vader is plotseling overleden met 57 jaar jong. Iedereen was al de deur uit. Toch was dat een heftige ervaring. Ze is getrouwd met Jos Brouwer en heeft geen kinderen. Ze zijn op latere leeftijd getrouwd. Het is het eerste huwelijk van beiden.

Ik ben in een modern gezin opgegroeid. Mijn moeder werkte elke dag, eigenlijk iets dat in die tijd heel zelden voor kwam. Ze werkte als coupeuse op een naaiatelier, was opgegroeid in de oorlog en heeft daardoor nooit haar lagere school afgemaakt. Haar opdracht naar de kinderen was vooral een carrière te maken en te studeren. Mijn vader was ook heel progressief. Hij was naast zijn werk huisman; die deed alles thuis. Daar werd bij ons in de straat ontzettend om gelachen. Dat mijn moeder werkte was in ieders ogen al fout, ze werd een slechte moeder genoemd. Laat staan een vader die stofzuigt en de ramen zeemt. Wij waren sleutelkinderen. Als het met de kinderen niet ging zoals zij verwachtten, waren ze zeer teleurgesteld. Dus ik zorgde er wel voor dat ik goede cijfers haalde en zo werd ik een pleaser. Ik wilde mijn ouders geen verdriet doen. Die houding heb ik mijn hele leven gehouden en ook last van gehad. Mijn broers hebben precies het omgekeerde gedaan. Zij zijn beiden gaan varen om zich los te maken van de druk van mijn ouders, afgekeerd van het legaat: bereiken wat je ouders niet hebben kunnen bereiken. Dat is een opdracht geweest voor ons kinderen, hun onvervulde wensen vervullen.

Mijn oudste broer woont samen met zijn vrouw in New Zeeland, mijn andere broer is gescheiden en woont nog altijd in Woerden, de stad waar ook mijn moeder nog steeds zelfstandig woont.
Ik heb de Pedagogische Academie (nu PABO) gedaan en in het onderwijs gewerkt tot ik letterlijk instortte. Ik werkte dag en nacht, had alle taken en functies die je maar kunt bedenken vervuld op de basisschool. Ik kom er nu achter dat je het leven van je ouders niet kunt leven. Het wordt steeds belangrijker om me steeds de vraag te stellen: Voor wie doe ik dit? Is dit voor mezelf of voor een ander? Dat is wel eens lastig. In 1994 ben ik getrouwd. Ik ontmoette Jos tijdens een “vrijgezellig” weekend in Haamstede. Een weekend voor vrijgezellen die met elkaar Pasen wilden vieren. Er stond een advertentie in de krant. Ik had vervoer nodig naar Haamstede. Ik had geen eigen auto, dus vroeg ik of ik met iemand mee kon rijden. Jos bood aan me mee te nemen en zo hebben we elkaar ontmoet. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. Het was een geweldige klik en dat is nog steeds zo.

We woonden samen in Breda, kochten een huisje op de Bremerberg, zodat ik makkelijker naar mijn baan in Zwolle kon reizen. In 1997 kreeg Jos een baan in Almere en kwam ook hier wonen. We verkochten het huis in Breda, toen we naar Aruba gingen. Daar hebben we van 1998 tot 2001 gewoond en gewerkt.
Mijn jongste broer heeft van 1982 tot 1983 in Curaçao gezeten. Ik bezocht hem en wilde ik ook wel een tijdje werken in het buitenland, het liefst in de West. Ik heb lang geprobeerd er een baan te krijgen, maar dat lukte niet. In 1995 ben ik afgestudeerd als onderwijskundige aan de universiteit en heb samen met twee studenten uit Aruba mijn onderzoek en scriptie geschreven. Via hen heb ik in 1996 gesolliciteerd naar een baan op Aruba. Pas in 1998 ben ik daar daadwerkelijk begonnen. Ik was inmiddels al gaan werken bij de School Begeleidingdienst in Zwolle. Ik begeleidde leerkrachten in goed klassenmanagement en andere zaken. Maar het allerbelangrijkste vond ik toch het pedagogische klimaat in de school en klas en de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen.

Op Aruba werkte ik op het Departement van Onderwijs bij de afdeling begeleiding. Ik was er voor een project: invoeren van een zorgstructuur en het versterken van het onderwijsmanagement. Wij werden getraind door een School Begeleidingsdienst uit Rotterdam en gaven die kennis en kunde weer door aan de scholen op Aruba.
In 2001 zijn we weer op de Bremerberg gaan wonen. Ineens mochten we er niet meer permanent wonen. Daarom hebben we toen op de Boschberg een huis gekocht.
Na een half jaar vakantie ben ik aan een PABO in Zwolle gaan werken als docent Didactiek van het jonge kind. Na anderhalf jaar hield ik het voor gezien en nam ontslag. Ik kwam weer in hetzelfde stramien, waardoor ik eerder totaal instortte. Ik voelde me niet als professional behandeld. Ik leefde in regels. Toen ben ik een eigen bureau begonnen voor coaching, training, en opstellingen. Op dit moment ben ik werkzoekend en doe ik wat mijn hand vindt om te doen.

Wat is B’huizen: Ik ontmoet hier fijne mensen, dat vind ik belangrijk. Ik ontmoet ze in de schildersgroep van Marianne Alting, bij het koor de Paradijsvogels en ben zeer gehecht aan de sportschool J4L. Ik woon fantastisch aan het Veluwemeer op de Boschberg
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat