Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Elisabeth de Haan - Leutwiler - Ik mis de bergen maar dit is mijn thuis

4-6-2011


De eerste drie jaar in Nederland heeft ze in Zaandam gewoond. Wat was ze blij dat zij met haar man, Bernard en zoon Daniel weg kon. Het was moeilijk integreren daar. Ze beheerst de Nederlandse taal snel, maar echte vriendschappen kreeg ze daar niet. Ze is in 1954 geboren in Zwitserland te Zürich. Ze heeft haar man leren kennen in Israel tijdens haar verblijf in een kibboets. In 1980 is ze geëmigreerd naar Nederland en kwam in 1983 te Biddinghuizen. Daar kwam Micha ter wereld.

Ze hadden zich aangesloten bij Woonwerk Gemeenschap Middenland. Iedereen noemde het ’het kamp’. De barakken die er stonden werden tot wooneenheden omgebouwd. Ze stonden ongeveer op de plek waar nu hun bedrijf “Efesto” is. Die naam wekte negatieve gevoelens op bij de mensen die er gingen wonen. Omdat het midden in het land stond noemden ze het ‘Middenland’. In 2007 heeft ze ten gevolge van een ongeluk met de fiets een drievoudige enkelbreuk opgelopen. Dat is heel jammer, want wandelen en nordic lopen waren haar hobby;s en dat kan nu niet meer..

In Zwitserland heb ik de opleiding kraamverzorgster/ kinderverzorgster gedaan en heb in die branche een tijdje gewerkt. Doordat mijn ouders veel vrienden hadden die Joods waren en in Israel woonden ben ik geïnteresseerd geraakt in hun cultuur en zag het als een mogelijkheid om ergens naar toe te gaan, zodat ik een andere leefgemeenschap kon leren kennen. Ik wilde graag over de horizon heen kijken: beter gezegd;´ over de bergen‘ heen. Ik ging ernaar toe in 1976 en bleef er anderhalf jaar. Het was een communistisch bestaan voor een groep van zo’n 150 mensen, die zichzelf helemaal bedropen. Ik werkte er in de velden; bij de rozen, de bananen , de katoen, etc. Ook hield ik me bezig met het werk in de keuken en in de eetzaal. Na een half jaar werkte ik een jaar lang met de kinderen van de leden van de kibboets. Die woonden in kleine huisjes, waar geen ruimte was voor de kinderen. Die woonden vanaf de baby periode in het kindertehuis, dat op hetzelfde terrein stond. De ouders haalden de kinderen na hun werk op , aten samen en brachten hun kinderen weer terug. Moeders gingen naar de baby’s om de borst te geven en dan weer terug naar het veld.

Na negen maanden ontmoette ik mijn man. Hij kwam langs met een vriend. Ze reisden door Europa en hadden als doel om naar Israel te gaan met als intentie daar een tijdje te blijven als vrijwilliger. We kregen later verkering: hij ging naar Nederland, ik naar Zwitserland. Beiden werkten we voor een reis van een jaar van Noord naar Zuid Amerika, die we in 197-1980 maakten Dat was de generale test om te zien of we met elkaar konden omgaan. En daar zijn we in geslaagd. Ik kwam naar in Nederland in 1980 en ging bij hem inwonen. Pech was dat ik niet mocht werken. Ik koos ervoor huismoeder te zijn, maar ik ben me er altijd van bewust dat ik achter mijn man sta en hij daarom zijn bedrijf goed kan runnen. Nadat de kinderen geboren waren heb ik me ingezet voor o.a. de crèche in Middenland en was ik overblijfmoeder op de school van onze kinderen. Later heb ik ook tien jaar als vrijwilligster bij de speelotheek gewerkt en vijf jaar appels geplukt. Nu werk ik al elf jaar bij de verffabriek ‘Velada’, op het industrieterrein dichtbij garage Pesie. Het is werken met de handen en de gedachten zijn voor mij, rustig en toch even buiten het huis.

Sinds zes jaar ben ik vrijwilligster bij de Zonnebloem. Twee gasten ( zo noemen we de mensen) zijn aan mij gekoppeld. Ik bezoek hen eens per zoveel dagen. Ze zijn niet meer zo mobiel. Wij brengen de wereld bij hen binnen en bieden een luisterend oor. Ongeveer vier keer per jaar wordt er iets voor iedereen samen georganiseerd. We maakten pas geleden een reisje naar Amsterdam en voeren rond met op een boot. De Zonnebloemafdeling Biddinghuizen telt ong. 35 vrijwilligers. We vormen samen een heel leuke groep. De landelijke vereniging heeft ongeveer 32.000 vrijwilligers in Nederland. Binnenkort hopen we weer veel loten huis aan huis te verkopen, zodat we onze gasten weer een leuke activiteit kunnen aanbieden.

Biddinghuizen: Fijn om te wonen. Kleinschalig. Je komt overal mensen tegen die je teruggroeten. De ruimte die je om je heen hebt is fijn. Lekker fietsen hier op de elektrische fiets. Hier is het ook mooi, je moet het alleen zien. Vaak mis ik de bergen, dat is jammer. Maar ondanks dat in Zwitserland mijn roots liggen is dit nu thuis en is het ook goed.

Wilt u ook uw verhaal vertellen, mail dan naar hermaloohuis@chello.nl
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat