Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Rita van Westen

Daan van der Veer - Verliefd op een huis

14-7-2012


Daan is geboren en getogen in Utrecht. Een stadsmens, hij had nooit kunnen denken te kunnen aarden in een klein dorp. Tot hij, op aanraden van een collega, een kijkje in Biddinghuizen ging nemen. Sinds 2010 mag hij zich Biddinghuizenaar noemen. En hij wil hier nooit meer weg.

Onvoorstelbaar dat je verliefd kunt worden op een huis. Toch was het liefde op het eerste gezicht toen we het huis aan het Plein 15 gingen bezichtigen. Prachtig! Gloednieuw, in het centrum van het dorp. En bovendien heel betaalbaar. Dat mooie nieuwe huis, met de tuin op het zuiden, maakte dat we voor Biddinghuizen als woonplaats kozen, een dorp waar ik niets van wist, behalve dat de Flevohof er in de jaren ’80 was.

De eerste indruk die we van Biddinghuizen kregen was niet echt positief. Toen we voor de allereerste keer het dorp via de winkelstraat binnenreden dachten we namelijk dat we op het industrieterrein terecht gekomen waren. Eerst een benzinepomp, daarna het vervallen gebouw van de voormalige garage Kamphuis. Het leegstaande pand waar supermarkt Zoet ooit in zat maakte het plaatje compleet. Geen reclame voor het dorp. Maar de woningen aan het Plein, waar daarna je oog op valt…. Nou, daar wilden wel wonen.

Eigenlijk zijn we van ellende weggegaan uit Utrecht. We woonden op een flat en er was sprake van zoveel overlast in de buurt dat we noodgedwongen op een bungalowpark in Harderwijk zijn gaan wonen. Min of meer gevlucht voor de buren en het lawaai zijn we vanuit die uitgangspositie op zoek gegaan naar een woning ergens anders. Ik werk in Almere, in de TBS kliniek. Mijn vrouw werkte destijds in Harderwijk, bij de thuiszorg. Ga eens in Biddinghuizen kijken, zo adviseerde een collega. Dat hebben we gedaan. En op 20 maart 2010 kregen we de sleutel van Plein 15.

Wat ons meteen opviel is dat de mensen hier nog naar elkaar omkijken. Daar hebben we in het begin wel een beetje aan moeten wennen. Je wordt door iedereen gegroet op straat en in de supermarkt. Ook door mensen van buitenlandse afkomst. Dat vonden wij heel bijzonder. Een teken dat iedereen hier goed met elkaar omgaat, waar je ook vandaan komt of wie je ook bent. Dat is in Utrecht wel anders. Daar wist je amper wie er naast je woonde. Al die belangstelling heeft ook een andere kant. De sociale controle is hier groot. Dat heeft veel voordelen. Als onze dochter te ver van huis gaat is er altijd wel iemand die ons even waarschuwt. Het heeft toch ook wel nadelen. Soms wordt er geroddeld. Maar daar ontkom je niet aan in een dorp, denk ik. En in Utrecht gebeurde het ook wel.

De saamhorigheid in het dorp is echt grandioos. Ik blijf me er in positieve zin over verbazen. Als voorbeeld wil ik graag de acties noemen die voor Jelte georganiseerd zijn. Hartverwarmend. Ik wil nooit meer terug naar de stad. Natuurlijk is er wel het gemis van familie en vrienden, die nog allemaal daar wonen. Maar als ik ’s morgens in mijn tuin zit met een lekker kopje koffie en ik hoor de vogels fluiten en in de verte het roepen van de pauwen in de Scharrelberg, dan is het net alsof we in het bos wonen. We kunnen lekker met de kinderen naar het openlucht zwembad kan gaan, of naar het strand dat dichtbij is en naar het mooie dorpsbos… Dan is het voor mij helemaal duidelijk dat ik hier nooit meer weg wil. Ik zie mezelf hier wel oud worden.

Biddinghuizen voor Daan
Hoewel ik besef dat het voor het behoud van de voorzieningen nodig is hoop ik stiekem dat het dorp niet al te veel zal groeien. En wat ik ook hoop is dat er iets voor de jongeren georganiseerd gaat worden. Die hangplek die er nu is, voegt naar mijn idee niet echt veel toe voor de jeugd. Volgens mij nodigt het alleen maar uit tot het uithalen van rottigheid. Er hangt hier ook wel jeugd voor de deur, bij de bushaltes. Da zou toch eigenlijk niet moeten hier in het dorp? Meestal komt er weinig goeds van. Ze zouden een comfortabele plek moeten hebben, dat voorkomt dat er verkeerde dingen gebeuren. Voor kinderen en volwassenen wordt wel veel georganiseerd, denk aan de kerstmarkt, de braderie en de vierdaagse. Waarom voor de jongeren dan niet?
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat