Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Rita van Westen

Riet van Luenen - Hinkeman

26-1-2008


Riet van Luenen. Geboren in Gendt, woont in Biddinghuizen sinds 1971.

Toen we in ’71 in Biddinghuizen kwamen wonen omdat mijn man bij de Rijksdienst ging werken, heb ik heel lang het gevoel dat ik op vakantie was. Dat kwam omdat we van een boerderij kwamen waar het altijd hard werken was. Nu woonden we in het dorp en ik had opeens overal tijd voor. Geen drukte meer, zoals op de boerderij waar altijd wel werk te doen is. Voor mij leek het echt vakantie.

Ook vroeger bij mijn ouders thuis, moest ik altijd al meewerken. We hadden een zand- en grindhandel aan de Waal. Bovendien was er het overzetveer over de rivier en we hadden ook nog een café. Er was dus veel werk te doen en de kinderen hielpen mee. Met mijn zusje roeide ik dagelijks mensen met een boot naar de overkant van het water. Zwaar werk, vooral als er veel stroming was. Twee mensen en twee fietsen konden er bij ons in de boot. Tussen de middag brachten we met die boot ook het warme eten voor de werknemers van de steenfabriek naar de overkant. De maaltijden werden door de vrouwen van de werknemers precies om 12 uur bij ons gebracht in een zogenaamde ‘hinkeman’. Dat zijn twee bakjes aan elkaar met een hengsel erover. Om het eten warm te houden waren deze hinkemannen verpakt in doeken en kranten. Zodra alle maaltijden bij ons afgeleverd waren, brachten we ze naar de overkant.

Ons ouderlijk huis stond boven aan de dijk. Tijdens de oorlog vonden de Duitsers dat het in de weg stond om de Engelsen, die in de buurt gelegerd waren, goed in de gaten te houden. Op een dag kwamen de SS’ers met de mededeling dat we een half uur hadden om onze spullen te pakken, daarna werd het huis met dynamiet opgeblazen. Opeens hadden we geen woonruimte meer. Stel je eens voor; een gezin met tien kinderen en de elfde op komst en dan geen huis meer hebben.

We trokken in bij familie, op een boerderij. Daar werden al meer mensen opgevangen. Met twintig(!) kinderen sliepen we daar op de grote zolder. Allemaal matrassen op een rijtje. Persoonlijke bezittingen hadden we niet meer. Maar toch heb ik aan die tijd heel goede herinneringen. Want wat hadden we het gezellig met al die kinderen. Ik denk daardoor met plezier terug aan de oorlogstijd, hoewel mijn ouders het best moeilijk zullen hebben gehad.
Na de oorlog is ons huis weer opgebouwd. Het staat er nog steeds, bovenop de dijk aan de Waal. Het overzetveer is er al lang niet meer. En de werknemers van de steenfabriek, die zullen hun lunch nu wel op een andere manier krijgen dan zoals het zestig jaar geleden gebeurde.

Wat betekent Biddinghuizen voor Riet van Luenen?
Om ergens met plezier te wonen, daar moet je naar mijn mening zelf iets voor doen. Ik heb altijd op gym en zwemmen gezeten, borduur mee aan het grote wandkleed en ben lid van de vrouwenvereniging. Aan de Gerstehof hebben we het prima naar onze zin. Biddinghuizen is voor mij een fijn dorp. Ik zou niet meer terug willen naar de Betuwe.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat