Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Rita van Westen

Nicole Boumans - In mijn hart blijf ik Française

1-11-2008


Nicole Boumans. Geboren in Parijs. Woont sinds 1965 in Biddinghuizen.

Toen ik veertien jaar oud was overleed mijn moeder en daardoor veranderde mijn leven drastisch. Ik had tot die tijd in Parijs gewoond kwam plotseling bij een tante in huis in St. Dizier. Mijn tante was ziek, mijn komst viel voor haar en voor mij niet mee. Ruim twee jaar heb ik bij haar gewoond, toen werd ik via een kindertehuis in een gezin geplaatst, waar ik in betrekking kwam als hulp in de huishouding.

In mijn nieuwe woonplaats kwam ik Joseph Boumans tegen, die met zijn ouders in 1950 vanuit Nederland naar Frankrijk geëmigreerd was. Een Nederlandse jongen in Frankrijk, dat was wel bijzonder in die tijd. We kregen een relatie en 1959 zijn we getrouwd. Toen mijn schoonvader overleed, vertrokken de leden van mijn schoonfamilie één voor één weer terug naar Nederland. Op ‘t laatst was Joseph als enige van zijn familie overgebleven in Frankrijk. Zijn broer, die bij de Rijksdienst werkte, heeft toen een baan voor hem geregeld. Zo zijn we in 1965 in Biddinghuizen terecht gekomen. Het dorp bestond nog maar net.

Ik sprak geen woord Nederlands toen ik hier kwam. Vier kleine kinderen hadden we. Joseph ging overdag naar zijn werk en de kinderen naar school. Daar zat ik, helemaal alleen, want ik kon met niemand praten. Het was voor mij een moeilijke tijd. Overdag voelde ik me eenzaam. Mevrouw Prins heeft haar best gedaan om me wat Nederlands te leren. Maar als moeder van een gezin met kleine kinderen had ik er eigenlijk helemaal geen tijd voor om me in de taal te verdiepen. De Nederlandse taal is altijd een beetje moeilijk voor me gebleven. Achteraf gezien, had ik meteen een cursus Nederlands moeten volgen. Dat was veel beter voor me geweest. Maar dat is achteraf.

De Akkerhof was in die tijd één grote gezellige familie. Samen koffie drinken. Kinderen speelden samen. De saamhorigheid was heel groot. Wat hebben we het leuk gehad in al die tijd dat we daar wonen. De families Busker, Van de Kaa, Kapteijn, de Boet en Zwiep.... samen hebben we jarenlang lief en leed met elkaar gedeeld in de buurt. En in die jaren heb ik me de Nederlandse taal woordje voor woordje eigen gemaakt.

Joseph en ik spreken thuis met elkaar nog altijd Frans. Bij mij schiet er nog wel eens een Nederlands woordje tussendoor, maar bij Joseph is dat eigenlijk nooit het geval. Terwijl hij toch van geboorte een Nederlander is. Ik voel me inmiddels ook helemaal thuis in Nederland en zou voor geen goud meer terug willen naar Frankrijk. Maar heel diep in mijn hart ben en blijf ik toch altijd Française.

Wat betekent Biddinghuizen voor Nicole Boumans?
Ik moet er niet aan denken om weg te gaan uit Biddinghuizen. Mensen zeggen wel eens dat hier niets te doen is, maar volgens mij is er juist heel veel te doen. Het zou fijn zijn als de leegstaande winkels gevuld zouden worden. Zowel mijn man als ik zijn een groot voorstander van de komst van een MFC. Ik borduur wekelijks mee aan het wandkleed over de geschiedenis van Flevoland. Als het af is zou het misschien wel een plekje kunnen krijgen in het MFC.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat