Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Ton Kooman - Vrijwilliger van het jaar?

2-7-2011


Ton rijdt op de vrachtwagen en blijft daarbij in Nederland, veel in steden. Met zo’n grote vrachtwagen kleine smalle weggetjes in moeten, vindt hij een uitdaging. Hij werkt al 13 jaar bij Bakker Logistiek in Zeewolde. ’s Morgens om een uur of vier opstaan vindt hij niet zo geweldig, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Hij is in 1965 geboren in de Wieringermeer en woont al sinds 1968 in Biddinghuizen. Hij is getrouwd met Petra en heeft twee dochters; Dana van 13 en Romy van 10.

Na de lagere school ’t Klimop (dat toen nog een tijd in de aula van de Rank zat, omdat ’t Klimop nog in aanbouw was) heb ik de LTS in Harderwijk gevolgd. Daarna heb ik allerlei baantjes gehad. In militaire dienst heb ik al mijn rijbewijzen, op de motor na, gehaald. Toen ik de kans kreeg om bij Bakker te gaan werken , heb ik dat met beide handen aangegrepen. Eerst in het magazijn en toen een paar jaar op een bakwagen. In de tussentijd heb ik thuis zelf gestudeerd voor mijn chauffeursdiploma en dat ook in één keer behaald. Toen kwam ik op een grote heel nieuwe vrachtwagen te rijden. Veel mensen staan er van te kijken, dat ik zo’n enorme vrachtwagen door de kleine straatjes en bochtjes krijg en netjes inparkeer bij een losplaats. Maar Ik draai er mijn hand niet meer voor om, enkel mijn stuur. Ik maak wel heel lange dagen. Het is zeer afwisselend werk en ik zie op deze manier veel van Nederland. Ik kon zelfs een keer mooi de videocamera op het dashboard zetten om voor mijn vader diens geboorteplaats te filmen.

Ik ben opgevoed tussen de paarden, pony’s en honden. Toen ik tien jaar was, had mijn vader samen met mijn zus een pony. Later is er nog een zwart paard bijgekomen. En nog weer later hadden mijn vader en zus twee haflingers. Hij heeft vaak Sinterklaas door het dorp gereden met de koets met de haflingers er voor. Mijn vader was secretaris van de ponyweide vereniging “De Kleine Dravers”. Via die vereniging kon je een stukje land huren en een stalletje bouwen. Ik had zelf twee shetland pony’s. Maar door mijn drukke werk was er te weinig tijd voor de dieren en is er een goed, nieuw tehuis voor ze gezocht. Via de paarden en pony’s heb ik mijn vrouw leren kennen. Ik stond een keertje te spelen in het cafetaria aan de fruitautomaat, toen Petra daar ook was, mij hielp met het spel en zo 75 gulden voor me regelde. Dat was wel een kop koffie waard. Petra en ik woonden allebei in een H.A.T. huisje. (Huurwoningen Alleenstaanden en Tweepersoonshuishoudens): Die vierkante blokken op de Deel van vier woningen. Al pratend kwam het gesprek over paarden. Petra reed al jaren paard op de Veluwe. De keer daarop dat ik Petra tegenkwam, vroeg ik haar om mee te gaan naar het veulen dat net bij mijn vaders haflinger was geboren. Het veulen werd de bindende factor en in 1993 trouwden we.

Ik ben vrijwilliger bij de ANWB; Ik ben roadguard. Ik stond eens in de file en over die file werd niets verteld bij de verkeersinformatie. Ik besloot de ANWB te bellen en te vragen wat er aan de hand was. De man die mij te woord stond, vroeg mij vervolgens of ik wilde helpen bij het melden van gebeurtenissen, oorzaken en weersomstandigheden.

“Wij willen graag weten wat de oorzaak is van een file. Wij kunnen dat op het scherm niet zien.”

Ik zag dat wel zitten. Het houdt in dat ik nu, telkens als ik in de file sta of er eentje zie en de oorzaak kan ontdekken, dat doorgeef aan de ANWB. Ook, nog niet doorgegeven, afgesloten wegen door ongevallen geef ik door. Daarmee kunnen andere weggebruikers hun voordeel doen. Zeker collega’s in het beroepsvervoer. (Weetje: een file is, als er over een lengte van twee kilometer langzamer dan vijftig km per uur wordt gereden; onder de vijftien km per uur spreekt men over langzaam rijdend en stilstaand verkeer. De matrix borden gaan pas knipperen als er minimaal dertig auto’s langzamer dan vijftig km per uur rijden.)

Ik werd onlangs gebeld door iemand van de ANWB met de leuke mededeling, dat ik in het kader van ‘Het Jaar Van De Vrijwilliger’ genomineerd ben als “Vrijwilliger van het jaar bij de ANWB”. Of Ik daar aan mee wilde werken. Nou, dat wilde Ik wel, vooral toen ik hoorde, dat ik, als ik verkozen wordt, een bedrag van 5000 euro mag weggeven aan een goed doel. Dat goede doel mag ik zelf kiezen. Ik kies het Colombinehuis. Alle bekende doelen hebben hun eigen wervingscampagnes en het Colombinehuis niet. Zij doen alles op eigen kracht. Op deze manier kunnen ze goed op de kaart worden gezet. Er werd door een fotograaf een fotoshoot gemaakt voor in het blad van de ANWB ‘de Kampioen’. Een hele dag filmen werd het. Wel heel leuk. En ook wel griezelig als de cameraman in een bestelwagentje voor je rijdt met de achterdeuren open en dan filmend. Nu is het de bedoeling dat mensen op de genomineerde vrijwilligers gaan stemmen. En Ik kan nog wel een aantal stemmen gebruiken. Op iedere computer met eigen ip adres kan een stem uitgebracht worden. www.anwb.nl/actieve-leden en dan naar het kopje Vrijwilliger van het Jaar. Mijn concurrentie is groot, omdat die mensen grote bekende goede doelen als de kankerbestrijding hebben gekozen. Zelf heb ik al allerlei manieren gezocht om mensen te laten stemmen. Ook onderweg bij klanten en collega’s.

Wat betekent Biddinghuizen voor Ton?
Thuis. Ik heb het helemaal zien groeien. Mooi dat er nog een zwembad is en een bibliotheek. Met onze hond kunnen we zomaar even lekker het dorpsbos in, dat ook steeds meer “echt” bos is geworden. Vooral ook leuk wat de mensen van de natuurvereniging allemaal doen; vogelhuisjes en leuke paadjes met informatieborden. Gelukkig zijn er meer bedrijven en is er nu meer werkgelegenheid. We hebben toch ook maar mooi Flevo On Ice, Dorhout Mees, Walibi en het Evenemententerrein bij Walibi. Zo komt ons dorp steeds meer op de kaart! Er is toch een bepaalde “eigen” sfeer hier in ons dorp.
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat