Home

Dorpsgenoten

Tussen 2005 en 2013 is er door diverse auteurs een rubriek geschreven voor dorpsblad Biddinghuizen Actueel: "Dorpsgenoten". Deze verschenen bovendien op de website van Dorpsbelangen Biddinghuizen en (met alleen intro) als nieuwsbericht op de nieuwswebsite BHZNet.nl.
Op deze website dorpsgenoten.biddinghuizen.org vindt u het archief van deze rubriek terug.
Heeft u vragen over de inhoud van de artikelen, neem dan contact op met Dorpsbelangen Biddinghuizen of met de redactie van nieuwswebsite BHZNet.nl.
Aan de inhoud van de artikelen kunnen geen rechten worden ontleend.

Ieder mens heeft zijn of haar eigen levensverhaal, soms indrukwekkend, soms verrassend, soms heel gewoon, maar toch altijd weer bijzonder. In de rubriek DORPSGENOTEN….wordt wekelijks een kijkje genomen in het leven van een Biddinghuizenaar.
Door Herma Loohuis

Jaap Glastra - Sinds september 2012 wijkagent in Biddinghuizen

19-1-2013


Hij is vervanger van Rob Tanis, die hier acht jaar lang wijkagent is geweest. Zijn vader komt uit Blokzijl en zijn moeder uit Doornspijk, maar hij is geboren in Kampen. Hij woont in Dronten, is getrouwd met Evelien en heeft twee kinderen: een zoon van eenentwintig en een dochter van bijna achttien. Hiervoor heeft hij op het asielzoekerscentrum gewerkt.

Ik was er als jongetje al van overtuigd wat ik wilde worden: of politieman of militair. Het werd politieman. Ik heb de tweejarige politieopleiding in Amsterdam gevolgd vanuit Kampen en in 1986 afgerond. Ik ben voor een tijdje in Amsterdam gaan wonen om het vak te leren. Je maakt er zoveel mee. Dat maakte het een heel goede leerschool. Het mooiste wat ik daar heb meegemaakt, is de inhuldiging van het Nederlands elftal in 1988, toen ze Europees kampioen werden; één groot feest. Ik zat bij de ME. We kregen allemaal een oranje shirt om laagdrempelig te zijn, zodat het gezellig zou blijven en we geen agressie zouden oproepen. En het werd gezellig. Ik stond eerst bij de inhuldiging op het museumplein. Om 10 uur ’s morgens stond er al een menigte van 10.000 man. Het was heel warm. We zagen de mensen gewoon dampen. De brandweer ging er met een koude waterstraal over heen om ze wat af te koelen. Bij het opkomen van de spelers kwam de hele meute naar voren, waardoor er mensen vooraan in het gedrang kwamen. We trokken de verdrukte mensen over de hekken. Het was ook het feest, waarbij de mensen op de woonboten gingen staan en er veel kapot is gemaakt aldaar. Op een gegeven moment was er wel 100.000 man. Naar mijn beleving is er geen onvertogen woord gevallen.

Mijn leven speelde zich echter af in kampen. Mijn buurmeisje werd mijn vrouw. Op de Mavo zat ze bij me in klas. Er was toen nog geen klik. Tijdens de opleiding in Amsterdam begon ik in te zien dat we wel een héél leuk buurmeisje hadden. En na een gesprek met mijn broer hoorde ik dat ze beschikbaar was. In 1986 kreeg ik een heel gezellig huisje in de wijk Sloten in Amsterdam en Evelien trok er in het weekend bij in. Zij werkte in Kampen bij een makelaar en kon dus niet bij me wonen. In 1988 zijn we getrouwd. Op een gegeven moment begon Evelien over kinderen. Ik zei: ‘Niet in Amsterdam!’ Ik ben gaan solliciteren bij de gemeentepolitie Lelystad en kreeg daar een aanstelling van 1989 tot 1993 als agent, een straatdiender. Ik zat in de basiseenheid. Tijdens die jaren draaide ik wel eens mee als aanspreekfunctionaris bij de vreemdelingendienst in Zeewolde en zo kwam ik er achter dat het wel iets voor me was. ik solliciteerde mee, toen er een vacature kwam in Lelystad, dacht nooit dat ik het zou worden en tot mijn stomme verbazing wilden ze mij hebben. In 1993 ben ik overgestapt naar de vreemdelingendienst aldaar. Dat werd een compleet andere wereld.

Ik behandelde de toelatingsvoorwaarden voor vreemden: voor een au-pair vanuit China, een Turkse man die zijn vrouw wil laten overkomen, een student uit Rusland die bij de Stoas wil studeren. Dat heb ik negen jaar gedaan tot aan de reorganisatie. Die bracht me naar Dronten als functionaris in de noodhulp. We leerden jongeren, die geen toekomstperspectief hadden en voortijdig de opleiding verlaten, echt de kansarmen, het normale dagritme weer aan. Ze konden kiezen voor een beveilingsdiploma. Ze Leren mensen aanspreken, die iets verkeerd doen. Dat is voor de politie al lastig, laat staan voor deze jeugd. Zo’n groep bestaat uit meisjes en jongens. Dit deed ik een jaar. Toen werd ik gevraagd of ik geen wijkagent op het asielzoekerscentrum wilde worden bij het Roggebot bij Kampen. Daar was ik acht jaar werkzaam. Het was soms schrijnend om mensen op straat te zetten, die uitgeprocedeerd zijn. Nu is het veranderd, die gezinnen worden opgevangen in andere centra.

Ik woonde al in Dronten. Onze zoon is geboren in 1991 en onze dochter in 1995. De laatste tien jaar in Dronten draaide ik al diensten in Swifterbant en ook in Biddinghuizen. Rob werd evenementencoördinator. Daarom werd ik gevraagd om hem waar te nemen en om uiteindelijk op 1 september 2012 in Biddinghuizen voor vast te worden aangenomen. Het is een nieuwe uitdaging in mijn achtentwintigjarige politieloopbaan.

De Bijlmerramp op 4 oktober 1993 heeft er bij mij behoorlijk ingehakt. Op zondag stortte de Boeing 747 (vrachtvliegtuig) neer op de flats. ‘s Maandags moesten wij de boel opruimen. Alles lag er nog net zo. Die impact was enorm. Je weet nog niet hoeveel mensen er onder de puinhoop liggen. Je ziet wel al hun privédingen liggen Er zijn achtenveertig mensen omgekomen, leerden we later. Soms moet je ook droevig nieuws vertellen aan mensen. Ook was ik bij het ongeluk van de polen die tegen de tractor aanreden. Dat is de moeilijke kant van mijn beroep.

Ik zit elke woensdag van 13.00 uur tot 14.00 uur in het Koetshuis om mensen de kans te geven me te spreken. Als er iets tussenkomt, maken we een afspraak. Ik ben erg voor zelfredzaamheid van mensen. Ik los niet automatisch alle problemen op, ik help door te sturen. Ik wijs mensen de weg en geef advies.

Biddinghuizen voor Jaap:
Ik ken al aardig veel mensen. Mensen zijn hier vrij direct, dat vind ik erg prettig. Ik wil laagdrempelig zijn. Kom binnen als je de auto voor het koetshuis ziet staan. Op het moment dat er een confrontatie is, zal ik hem niet uit de weg gaan, Maar ik voorkom hem liever. Dus ben ik er liever op geschikte momenten. Zo zal men mij vaak zien bij leuke gelegenheden die het dorp aangaan om contact met de mensen te kunnen maken. Want ongekend maakt onbemind.

Wil je ook je verhaal vertellen, mail me: hermaloohuis@kpnmail.nl We doen het samen
Eerder verschenen in Dorpsgenoten:

Realisatie: Sybit - Software op Maat